หยาดน้ำค้างบนปลายหญ้า เมื่อชีวิตนั้นแสนสั้น

## หยาดน้ำค้างบนปลายหญ้า: เมื่อชีวิตนั้นแสนสั้น

เคยไหม... ที่เงยหน้ามองหยาดน้ำค้างบนปลายหญ้าในยามเช้า ใสกระจ่าง บริสุทธิ์ จับแสงอาทิตย์เป็นประกายระยิบระยับ งดงามจนไม่อาจละสายตา แต่ในชั่วพริบตาที่สายลมพัดผ่านมา หรือเมื่อไอแดดเริ่มแรงกล้า หยาดน้ำค้างนั้นก็ค่อยๆ จางหายไป เหลือไว้เพียงความชุ่มชื้นบนใบหญ้าที่ยังคงอยู่

ชีวิตของเราก็ไม่ต่างอะไรจากหยาดน้ำค้างนั้นเอง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป เป็นวงจรที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ เราไม่อาจรู้ได้เลยว่า หยาดน้ำค้างของเราจะคงอยู่ได้นานเพียงใด... ชั่วครู่ยาม หรือยาวนานกว่านั้น

เมื่อวาน... ผมเพิ่งได้รับข่าวการจากไปของคนใกล้ชิด คนที่ยังดูแข็งแรง สดใส ราวกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน แต่แล้วในพริบตาเดียว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป โรคร้ายที่ไม่ทันตั้งตัว พรากเขาไปจากโลกนี้อย่างไม่มีวันกลับ ทิ้งไว้เพียงความทรงจำและความอาลัยในหัวใจของผู้ที่ยังอยู่

เรื่องราวของเขาเป็นเหมือนเสียงกระซิบที่แผ่วเบา แต่ทรงพลัง เตือนให้เราตระหนักถึงความจริงอันเรียบง่ายที่มักถูกมองข้ามไป นั่นคือ **ชีวิตนั้นสั้นมาก** สั้นจนบางทีเราอาจจะยังไม่ได้ทำในสิ่งที่ตั้งใจ สั้นจนอาจจะยังไม่ได้บอกรักคนที่ควรรัก สั้นจนอาจจะยังไม่ได้ใช้เวลาอย่างคุ้มค่ากับคนที่สำคัญ

เรามักจะใช้ชีวิตราวกับว่าเรามีเวลาเหลือเฟือ ผลัดวันประกันพรุ่งในสิ่งที่อยากทำ เก็บงำความรู้สึกดีๆ ไว้ในใจ รอโอกาสพิเศษที่จะแสดงออก แต่ในความเป็นจริงแล้ว โอกาสที่สำคัญที่สุด อาจจะเป็น "วันนี้" และ "เดี๋ยวนี้"

เหมือนบทสนทนาที่ยังก้องอยู่ในหูของใครหลายคน คำพูดที่ยังไม่ได้เอ่ย ความฝันที่ยังไม่ได้ลงมือทำ ความรักที่ยังไม่ได้แสดงออก ทั้งหมดนั้นอาจจะไม่มีโอกาสอีกต่อไป หากหยาดน้ำค้างของเราถึงคราวต้องจางหาย

จงมองชีวิตให้เหมือนหยาดน้ำค้างบนปลายหญ้า ชื่นชมความงดงามในทุกขณะที่มันยังคงอยู่ สัมผัสความสดชื่นในทุกวินาทีที่สายลมยังไม่พัดผ่าน และเมื่อถึงเวลาที่ต้องจากไป ก็จงจากไปอย่างสงบ โดยไม่มีความเสียใจในสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ

อย่าปล่อยให้ความกังวลในวันพรุ่งนี้ หรือความเสียใจในวันวาน มาบดบังความสุขในวันนี้ จงใช้ทุกหยาดน้ำค้างที่หล่อเลี้ยงชีวิตของเราให้งดงามและมีความหมายที่สุด

เหมือนผีเสื้อที่โบยบินอย่างอิสระในสายลม จงใช้ชีวิตให้เต็มที่ เริงระบำไปกับทุกโอกาสที่เข้ามา และเมื่อถึงเวลาที่ต้องคืนสู่จักรวาลอันกว้างใหญ่ ก็จงจากไปอย่างสง่างาม โดยไม่มีความเสียดายในสิ่งที่ได้ใช้ไป

ชีวิตนั้นสั้นนัก... จงใช้ทุกหยาดน้ำค้างที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่า และจงจำไว้ว่า ความทรงจำที่ดีงาม จะยังคงอยู่ แม้หยาดน้ำค้างนั้นจะจางหายไปแล้วก็ตาม