เมื่อความดีเงียบเกินไป จนใจเริ่มสงสัยว่าตัวเองยังมีค่าอยู่ไหม

ในบางครั้งที่หัวใจทุ่มเททุกหยาดหยดลงไปในสิ่งที่เราเชื่อว่าดีงาม ราวกับกำลังรดน้ำเมล็ดพันธุ์เล็ก ๆ ในผืนดินที่แห้งผาก ด้วยความหวังอันเปราะบางว่า สักวันมันจะเติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาแก่โลกใบนี้ เราไม่ได้ขออะไรมากไปกว่าสายตาที่มองเห็น หรือคำพูดสั้น ๆ ที่บอกว่า “ฉันเห็นสิ่งที่เธอทำ” แต่บ่อยครั้ง สิ่งที่กลับมาคือความเงียบ เงียบราวกับลมหนาวที่พัดผ่านช่องว่างของป่า ไร้เสียงสะท้อน ไร้ร่องรอยของการรับรู้

ความรู้สึกนั้น มันไม่ใช่แค่ความว่างเปล่าธรรมดา มันเหมือนยืนอยู่ท่ามกลางมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ โดยมีเพียงแสงจันทร์เป็นเพื่อน ไร้เรือ ไร้ฝั่งให้พักพิง ราวกับว่าแรงกายแรงใจที่เรามอบให้ถูกกลืนหายไปในกระแสน้ำวนแห่งความไม่รู้จักจบสิ้น เรานั่งลง ถามตัวเองเงียบ ๆ ว่า “สิ่งที่ฉันทำ มันมีความหมายจริงหรือ?” คำถามนั้นมันหนักหน่วง มันเหมือนเงามืดที่คืบคลานเข้ามาในจิตใจ บอกเราว่าบางที โลกอาจไม่ได้ต้องการสิ่งที่เรามอบให้ หรือบางที ตัวเรานั้นอาจเล็กเกินไปในสายตาของผู้อื่น

“ในความเงียบของยามค่ำ มีดวงดาวที่ส่องแสงโดยไร้เสียง
ถึงผู้คนไม่มองเห็น มันก็ยังคงสว่างไสวในที่ของมัน”

ลองนึกถึงเรื่องเล่าของชายชราผู้หนึ่ง ที่ใช้ชีวิตวันแล้ววันเล่าปลูกต้นไม้ในหุบเขาที่รกร้าง เขาเดินไปด้วยก้าวย่างช้า ๆ มือหยาบกร้านจับจอบขุดดิน ฝังเมล็ดพันธุ์ลงไป โดยไม่เคยหวังว่าจะได้เห็นมันเติบโตเป็นป่าเขียวขจีในชั่วชีวิตของเขา ผู้คนในหมู่บ้านหัวเราะเยาะ บ้างก็เมินเฉย บ้างก็บอกว่าเขาสูญเปล่าเวลา แต่ชายชราไม่เคยหยุด เขายิ้มให้กับดวงอาทิตย์ยามเช้า และบอกตัวเองว่า “ถ้าปลูกต้นไม้สักต้น แล้วมันช่วยให้โลกหายใจได้ง่ายขึ้น แค่นั้นก็พอแล้ว” วันเวลาผ่านไป เมื่อเขาจากโลกนี้ไปเงียบ ๆ ป่านั้นก็เริ่มผลิใบ เติบโตเป็นที่พักพิงของนกน้อย เป็นร่มเงาของผู้เดินทาง และเป็นความหวังของเด็ก ๆ ที่มาเล่นใต้เงาไม้ โดยไม่มีใครรู้ว่า มันเริ่มจากชายชราผู้เงียบงันคนนั้น

เช่นเดียวกับเรา บางครั้งสิ่งที่เราทำอาจเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่ยังไม่ผลิดอก มันฝังตัวอยู่ในความเงียบ อยู่ในมุมที่ไม่มีใครมองเห็น แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามันไร้ค่า ความดีที่เรามอบให้ มันเหมือนระลอกน้ำในสระที่ค่อย ๆ ขยายวงออกไป แม้ตาจะมองไม่เห็นปลายทาง แต่มันไปแตะใจใครบางคนในแบบที่เราไม่เคยรู้ บางคนอาจเห็นสิ่งที่เราทำ แต่เลือกเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจ บางคนอาจได้รับแรงบันดาลใจจากเรา โดยที่เราไม่เคยได้ยินคำขอบคุณ และบางครั้ง ความดีนั้น มันสะสมอยู่ในตัวเราเอง กลายเป็นแสงสว่างที่ส่องทางให้เราในวันที่มืดมิด

“จงทำดีต่อไป แม้โลกจะเงียบงัน
เพราะความดีนั้น คือบทกวีที่เขียนด้วยหัวใจ
ถึงไร้ผู้อ่าน มันก็ยังคงงดงาม”

เคยมีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง เธอชอบวาดภาพสีน้ำในสมุดเก่า ๆ ของเธอ ภาพของดอกไม้ ภาพของท้องฟ้า ภาพของความฝันที่เธออยากเห็นในโลกจริง ทุกวัน เธอจะนำภาพเหล่านั้นไปวางไว้ที่ม้านั่งในสวนสาธารณะ โดยหวังว่าสักคนจะหยิบมันขึ้น来看 และยิ้มให้กับสีสันที่เธอสร้าง แต่ไม่มีใครเคยบอกเธอว่าเห็นภาพเหล่านั้น ไม่มีใครเคยขอบคุณ ไม่มีใครรู้ว่าเด็กหญิงคนนั้นคือใคร วันหนึ่ง เธอรู้สึกท้อใจ คิดว่าบางทีภาพของเธออาจไม่สวยพอ เธอหยุดวาดไปพักใหญ่ แต่แล้ววันหนึ่ง ขณะเดินผ่านสวน เธอเห็นชายชราผู้หนึ่งนั่งมองภาพเก่า ๆ ที่เธอเคยวางทิ้งไว้ เขายิ้ม และน้ำตาคลอเบ้า เขาบอกกับตัวเองว่า “ภาพนี้ทำให้ฉันนึกถึงวันวานที่เคยมีความสุข” เด็กหญิงยิ้มเงียบ ๆ และกลับไปหยิบพู่กันขึ้นมาอีกครั้ง เพราะเธอรู้แล้วว่า แม้จะไม่มีคำพูดใด ๆ ภาพของเธอก็ได้เปลี่ยนใจใครบางคนไปแล้ว

ชีวิตของเราก็เช่นกัน บางครั้งเราอาจรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนเวทีที่ว่างเปล่า ไม่มีผู้ชม ไม่มีแสงไฟสาดส่อง ไม่มีเสียงปรบมือ แต่ลองมองดี ๆ ในความมืดนั้น อาจมีดวงตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมอง มีหัวใจดวงหนึ่งที่กำลังรู้สึก และมีโลกใบนี้ที่กำลังเปลี่ยนแปลงไปทีละนิดเพราะสิ่งที่เราทำ จงอย่าปล่อยให้ความเงียบมาบอกว่าเราไร้ค่า เพราะความดีที่แท้จริง มันไม่เคยต้องการเสียงดังเพื่อพิสูจน์ตัวมันเอง

“ในวันที่โลกเงียบ จงฟังเสียงหัวใจของตัวเอง
มันจะบอกว่า เธอมีค่าเสมอ ไม่ว่าผู้ใดจะมองเห็นหรือไม่”

เมื่อความรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามาเคาะประตูใจ ลองนั่งลงในความเงียบนั้นสักครู่ มองย้อนกลับไปยังรอยเท้าที่เราได้ทิ้งไว้ ไม่ใช่เพื่อรอคำชื่นชมจากผู้อื่น แต่เพื่อเตือนตัวเองว่า ทุกก้าวที่เราเดิน ทุกหยาดเหงื่อที่เราหยดลงไป มันคือเครื่องพิสูจน์ว่าเรายังคงเลือกที่จะเป็นคนดี ยังคงเลือกที่จะรักโลกนี้ในแบบของเรา การทำดี มันไม่ใช่การวิ่งแข่งเพื่อให้ถึงเส้นชัย แต่มันคือการเดินทางที่เราดูแลหัวใจของตัวเอง และหัวใจของผู้อื่นไปพร้อมกัน

วันนี้ โลกอาจเงียบ อาจไม่มีใครหยุดมองสิ่งที่เราทำ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราไร้ความหมาย สักวันหนึ่ง ความดีที่เราได้หว่านไว้ มันจะเบ่งบานเป็นดอกไม้ในใจของใครบางคน มันจะกลายเป็นร่มเงาให้คนที่เหนื่อยล้า มันจะเป็นแสงสว่างในวันที่มืดมิด และในวันนั้น เมื่อเราได้ยินเสียงสะท้อนของสิ่งที่เราทำกลับมา เราจะรู้ว่า ความเงียบในวันนี้ มันไม่เคยเป็นเครื่องตัดสินคุณค่าของเราเลยสักนิด

จงทำดีต่อไป เพราะมันคือการเขียนเรื่องราวของชีวิตด้วยหมึกแห่งความรัก และเรื่องราวนั้น จะไม่มีวันจางหายไปจากโลกใบนี้

“ความดีคือเมล็ดพันธุ์ที่หว่านในความเงียบ
วันหนึ่งมันจะเติบโต และบอกโลกว่า เธอเคยอยู่ที่นี่”